Jaka jest rola Ducha Świętego w naszym współczesnym życiu?

Pośród wszystkich darów nadanych przez Boga, nie ma większego nad ten, jakim jest obecność Ducha Świętego. Duch Święty ma wiele zadań, ról i działań. Po pierwsze wykonuje pracę w sercach wszystkich ludzi wierzących na całym świecie. Jezus powiedział swoim uczniom, że pośle Ducha na świat aby „przekonać świat o grzechu i o sprawiedliwości, i o sądzie” (J 16,7-11: Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was. On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu - bo nie wierzą we Mnie; o sprawiedliwości zaś - bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie - bo władca tego świata został osądzony). Każdy z nas posiada „świadomość istnienia Boga”, bez względu na to czy ją uznamy czy nie. Duch zaszczepia prawdy o Bogu w umysłach ludzkich, aby przekonać ich prawdziwymi i odpowiednimi argumentami o tym, że są grzesznikami. Uświadomienie sobie tej prawdy przynosi człowiekowi zbawienie.

Gdy doświadczamy zbawienia i należymy do Boga, to Duch Święty na zawsze zamieszkuje w naszych sercach, zapieczętowuje nas, zapewnia o naszej wiecznej tożsamości - dzieci Bożych. Jezus powiedział, że pośle Ducha, który będzie Pomocnikiem, Pocieszycielem i Przewodnikiem. Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki (J 14,16). Greckie słowo przetłumaczone tutaj jako ‘Pocieszyciel’ oznacza kogoś ‘kto jest powołany do towarzyszenia’, będąc kimś kto zachęca i zagrzewa do działania. Duch Święty zamieszkuje w sercach wierzących (Rz 8,9: Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy; 1 Kor 6,19-20: Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? Za /wielką/ bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele! 1 Kor 12,13: Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem). Jezus dał Ducha jako ‘zastępstwo’ w Jego nieobecność, aby wykonywał działanie w nas, co czyniłby On, gdyby nadal był pośród nas.

Wśród tych działań jest przekonywanie nas o prawdzie. Obecność Ducha Świętego w nas uzdalnia nas do rozumienia i interpretowania Słowa Bożego. Jezus powiedział swoim uczniom, że: gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę (J 16,13). On odkrywa w naszych umysłach całą prawdę Boga dotyczącą uwielbienia, doktryny i życia chrześcijańskiego. Jest przewodnikiem, idzie przed nami, wskazuje drogę, usuwa przeciwności, daje zrozumienie, czyniąc wszystkie rzeczy jasnymi i zrozumiałymi. Prowadzi nas droga, którą powinniśmy zmierzać w życiu duchowym. Pozbawieni takiego przewodnika, bylibyśmy wystawieni na upadki. Najważniejszą prawdę, którą objawił nam o sobie jest ta, że Jezus jest Tym, kim mówi że Jest (J 15,26: Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie; 1 Kor 12,3: Otóż zapewniam was, że nikt, pozostając pod natchnieniem Ducha Bożego, nie może mówić: Niech Jezus będzie przeklęty! Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus). To Duch przekonuje nas o boskości Chrystusa i wcieleniu, o tym że jest Mesjaszem, o cierpieniu i śmierci, Jego zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu, o tym że zasiadł na tronie po prawicy Boga i tym że będzie wszystkich sądził. On przynosi chwałę Chrystusowi we wszystkim (J 16,14: On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi).

Innym działaniem Ducha Świętego jest udzielanie darów. 1 List do Koryntian rozdział 12 opisuje dary duchowe, jakimi obdarowywani są wierzący, aby ciało Chrystusa lepiej funkcjonowało: Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce. Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem. Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne [członki]. Jeśliby noga powiedziała: Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała - czy wskutek tego rzeczywiście nie należy do ciała? Lub jeśliby ucho powiedziało: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała - czyż nie należałoby do ciała? Gdyby całe ciało było wzrokiem, gdzież byłby słuch? Lub gdyby całe było słuchem, gdzież byłoby powonienie? Lecz Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne] członki umieszczając każdy z nich w ciele. Gdyby całość była jednym członkiem, gdzież byłoby ciało? Tymczasem zaś wprawdzie liczne są członki, ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie jesteś mi potrzebna, albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. Raczej nawet niezbędne są dla ciała te członki, które uchodzą za słabsze; a te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym obdarzamy poszanowaniem. Tak przeto szczególnie się troszczymy o przyzwoitość wstydliwych członków ciała, a te, które nie należą do wstydliwych, tego nie potrzebują. Lecz Bóg tak ukształtował nasze ciało, że zyskały więcej szacunku członki z natury mało godne czci, by nie było rozdwojenia w ciele, lecz żeby poszczególne członki troszczyły się o siebie nawzajem. Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współweselą się wszystkie członki. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami. I tak ustanowił Bóg w Kościele najprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie tych, co mają dar czynienia cudów, wspierania pomocą, rządzenia oraz przemawiania rozmaitymi językami. Czyż wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokują? Czy wszyscy są nauczycielami? Czy wszyscy mają dar czynienia cudów? Czy wszyscy posiadają łaskę uzdrawiania? Czy wszyscy przemawiają językami? Czy wszyscy potrafią je tłumaczyć? Wszystkie dary, zarówno te większe jak i mniejsze, nadawane są przez Ducha, abyśmy mogli być Jego ambasadorami dla świata, okazując Bożą łaskę i wywyższając Jego imię.

Duch jest również Tym, który rodzi w naszym życiu dobre owoce. Gdy nas zapieczętowuje sobą, to zasiewa w naszym życiu owoc - miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i opanowanie (Ga 5,22-23: Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim /cnotom/ nie ma Prawa). Są to działania, które nie pochodzą z naszej cielesności, niezdolnej do rodzenia takiego owocu, lecz jest to efekt obecności Ducha w naszym życiu.

Świadomość, że Duch Święty zamieszkał w naszym życiu, że dokonuje tych wszystkich niesamowitych działań, że zapieczętowuje nas na zawsze, i to że nigdy nas nie opuści i nie porzuci, sprawia ogromną radość i pocieszenie. Dziękuj Bogu za ten drogocenny dar - Ducha Świętego i Jego pracę w naszym życiu!